Na pierwszym w 2018 r. spotkaniu DKK rozmawiałyśmy o najlepszej sportowej książce 2016 roku. Jest nią wydawnictwo Dariusza Kortko i Marcina Pietraszewskiego pt. „Kukuczka. Opowieść o najsłynniejszym polskim himalaiście”. Tak się złożyło, że spotkanie odbyło się w czasie, kiedy polska narodowa wyprawa „K2 dla Polaków” docierała do bazy pod K2, by po raz kolejny zaatakować ten niezdobyty jeszcze zimą szczyt.  

Książka, o której rozmawialiśmy, to biografia Jerzego Kukuczki – najsłynniejszego polskiego himalaisty, który jako drugi człowiek na świecie (ale w lepszym stylu niż pierwszy R. Messner) zdobył wszystkie szczyty himalajskie, których wysokość nad poziomem morza przekracza 8 tysięcy metrów.

Z kart biografii wyłania się obraz niezwykle zdeterminowanego i odważnego, a przy tym ciepłego człowieka i dobrego kolegi, na którego można było liczyć w każdej sytuacji. Również człowieka zakochanego w górach i wspinaczce, bez której nie wyobrażał sobie życia. Nagła śmierć Kukuczki na południowej ścianie Lhotse była dla wszystkich szokiem, bo – jak mawiali bliscy – śmierć do Jurka nie pasowała. Wspinacze czuli się z nim w górach bezpieczni, bo znali jego umiejętności. Wszyscy zgodnie podkreślali, że Kukuczka odznaczał się fenomenalną odpornością fizyczną i psychiczną, która ułatwiała mu przebywanie w górach wysokich.

Czym dla himalaisty było wspinanie? „Walka z górą dostarcza mi wielu niezwykłych doznań, które można by nazwać wspaniałą głęboką modlitwą. Ale to nie jest całe moje pojmowanie alpinizmu. Oprócz doznawanych przeżyć, wielkich uniesień, radości z samego ruchu i obcowania z wszechpotężną przyrodą ma on dla mnie bardzo znaczący aspekt sportowy. W alpinizmie jak w szachach jest miejsce na swego rodzaju twórczość i sportową rywalizację. Gdyby jej zabrakło, być może nigdy bym się nie wspinał”.

Książka wprowadza odbiorcę w niezwykle fascynujący świat wypraw górskich, który jest jednocześnie światem pełnym ryzyka i realnych zagrożeń czyhających na himalaistów niemal na każdym kroku (niedotlenienie, lawiny, odmrożenia, obrzęk płuc, mózgu, powolne wyniszczanie organizmu powyżej 8 tys. m n.p.m., możliwość wpadnięcia do szczeliny, odpadnięcia od ściany itp.). Co pcha człowieka – świadomego niebezpieczeństw - w te najwyższe góry? Pasja? Sportowa rywalizacja? Podczas spotkania zastanawiałyśmy się nad tym pytaniami, na które nie znalazłyśmy jednoznacznych odpowiedzi. Dla jednych bowiem wspinaczka - nie tylko wysokogórska, ale i turystyczna – będzie lekkomyślnym kaprysem, nieciekawą czy ryzykowną formą spędzania czasu wolnego, dla innych natomiast – pasją, miłością życia, która pomaga pokonywać własne słabości i czyni odporniejszym na przeciwności. Osiągnięcia J. Kukuczki potwierdzają, że dzięki determinacji i konsekwentnym dążeniu do celu można spełnić swoje największe marzenia.